Mijn naam is Corine Barendregt, 35 jaar, moeder van Jari (5 jaar).
Ongevraagd en ongewenst staat al zo’n 24 jaar van mijn leven in het teken van kanker, borstkanker, zo één van het allerlelijkste soort.
Ergens heb ik besloten dit niet lijdzaam (meer) te ondergaan, maar het als een uitdaging te zien, een soort macabere missie. Mijn missie, met maar één doel: VICTORIE!!!


Vandaar mijn blog.
Mijn blog is om mijn lijf geschreven; om mijn lijf de aandacht en steun te geven die het verdient. In alle betekenissen die je hieraan kunt geven.


woensdag 29 mei 2013

Kopie update Facebook

Even weer een update:

Waar zal ik beginnen, veel te vertellen, het was een heftige start van deze drie weken.

De TACE behandeling van prof. Vogl in het ziekenhuis in Frankfurt heeft mij weer een zeer traumatische ervaring rijker gemaakt. Ik had van tevoren gelezen dat het mee zou moeten vallen met de pijn. Net voor de behandeling kwam de prof. mij daar ook hoogst persoonlijk van verzekeren. Het bleek bij mij echter geheel anders uit te pakken.

Het begon weer met het geijkte prikdrama-verhaal; na drie verschillende artsen en veel pijnlijk misprikken in arm, hand en voeten, zat het infuus er eindelijk in. 'zou het moeten houden' hoorde ik de laatste arts nog net mompelen.

Vervolgens ging het redelijk; plaatselijke verdoving in de lies, voor mijn gevoel meters kabels richting de aanvoerende aders van de leveruitzaaingen. Prikt een beetje, voelt waar raar, maar Ok, goed te doen.

Toen het inspuiten van de chemo-cocktail, daar ging het mis.
Het voelde alsof al mijn organen in de fik stonden, helse pijn, alsof ze ook niet meer in mijn ribbenkast pasten. En daarnaast alsof ik tegelijk vreselijk zou gaan kotsen of ehh...er via de andere kant iets uit zou komen. :-S

Ik raakte echt compleet in de paniek en werd obstinaat, wilde iedereen van me afduwen en op mijn zij liggen, stoppen ermee. Maar mocht natuurlijk niet.
Lag onder een röntgen apparaat en lag dus niet meer stil, dacht zelfs even dat er iets grandioos fout ging en ik dood ging. Heel bizar! Uiteraard was de prof niet zo blij met mij en ik kon hem intussen wel schieten.

Ik lag nog heftiger te puffen en zweten dan tijdens mijn bevalling.

Achteraf bleek dat mijn infuus met pijnstillers, slaapmiddel en anti-kots niet doorliep, infuus zat toch niet helemaal goed en ik heb het dus zonder pijnbestrijding moeten doen...

Afijn, op al die prikdrama's heeft men iets gevonden; de port a cath. Een blijvende 'aansluiting' ter hoogte van het sleutelbeen.
Vanmorgen meldde ik mij om half acht (nog gehavend van gisteren) in het ziekenhuis in Rheine. Het regionale ziekenhuis hier. Stuk betere communicatie dan in Frankfurt en een stuk leukere broeders ook. Ja, dat scheelt...echt waar!!

Mijn voorlopig waarschijnlijk laatste ordinaire 'in-de-linkerarm-prik' werd meteen door de beste dokter gedaan en zat al snel goed.
Vervolgens plaatselijke verdoving, die waarschijnlijk weinig pijn deed, of ik was teveel afgeleid door de leuke broeders, want ik herinner mij de prikken niet.

Vervolgens voelde het (net als in mijn lies) alsof er een elektricien bezig was met draden trekken, heel raar.

Was allemaal eigenlijk heel goed te doen, totdat de verdoving was uitgewerkt. Nu voelt het alsof mijn hele schouder gebied bont en blauw is. En doordat mijn rechterlies / been nog pijn doet door de TACE, ben ik dus een soort van halfzijdig verlamd, alleen dan met pijn. Ik kan niet eens mijn eigen broek dicht maken.
Tel daar misselijkheid (het blijft chemo) en uitputting (slecht slapen, vroeg op, veel drugs) bij op, en je snapt...ik lig een beetje in puin nu.

Maar goed, de rest van mijn eerste drie behandelweken verblijf ik in een appartementje in Gronau, en zal ik onder de zorg van de nederlandse Heilpraktiker Wieger Rekker (PapImi, vitamine en artisunate infusen), en dr. Bozena Kilarski (hyperthermie, vooralsnog met name op de lever, en wederom vitamine en artisunate-infusen) in Rheine vallen.

Na de operatie van vandaag heb ik mijn eerste lokale hyperthermie gehad op de lever. Een verhitting tot 45 graden. Het leek net of ik af en toe wat kankercelletjes voelde exploderen. In mijn hoofd zong ik: the tumors the tumors are on fire. We don't need no water, let them burn, motherfuckers, burn!!

In ieder geval verwacht en hoop ik wel dat ik het een stuk rustiger krijg de komende weken. Dit tempo is ook niet vol te houden.

Verder heb ik een eerste overweldigende tussenstand te melden...tromgeroffel...we zijn al over de eerste vijfduizend euro aan donaties heen! Was ik even heel hard van mijn stoel geblazen!! Wat een fijne start zeg.
Het geld komt echt vanuit alle uithoeken van nederland, en ook veel mensen die ik persoonlijk helemaal niet ken. Wat een toppers!

Ik ben echt compleet overweldigd door alle reacties en lopende acties. Echt geen woorden voor!!

Omdat het bijna onmogelijk is om een ieder afzonderlijk te bedanken, wil ik hierbij een heule heule dikke DANKJEWEL van de daken schreeuwen voor jullie allemaal!!

Het voelt verschrikkelijk dubbel om zo in de aandacht te staan, en tegelijk stroomt mijn hartje over van liefde.

Diep, diep geraakt!

X

Geen opmerkingen:

Een reactie posten