Mijn naam is Corine Barendregt, 35 jaar, moeder van Jari (5 jaar).
Ongevraagd en ongewenst staat al zo’n 24 jaar van mijn leven in het teken van kanker, borstkanker, zo één van het allerlelijkste soort.
Ergens heb ik besloten dit niet lijdzaam (meer) te ondergaan, maar het als een uitdaging te zien, een soort macabere missie. Mijn missie, met maar één doel: VICTORIE!!!


Vandaar mijn blog.
Mijn blog is om mijn lijf geschreven; om mijn lijf de aandacht en steun te geven die het verdient. In alle betekenissen die je hieraan kunt geven.


zaterdag 4 januari 2014

2013... iets van bezinning

2013

Was een bewogen jaar, al dekt dat woord bij lange na niet de lading.

In januari begon ik er vol goede moed aan, een beetje kanker hier en daar, maar ik was er nog. 'Ze' (hullie in die witte pakjes) vonden vast wel een manier om het voor de komende, misschien wel minstens, 10 jaar af te remmen. Alle reden tot paniek, maar ook weer niet, nog niet tenminste. De wonderen zijn de wereld nog niet uit, dat wist ik wel zeker. En ik, ik vond mezelf er gewoon de mens niet naar om een kind op de wereld te werpen en het zo snel al aan zijn lotje over te gaan laten. Ook geen type om een beetje weg te gaan zitten kwijnen, langzaam van binnenuit kapot gemaakt te worden. Nee joh, daar doen we gewoon niet aan, ik niet.

Ook nam ik in januari een moeilijke stap... een nieuwe vaste plek om te gaan wonen, alleen, en met Jari. Een echt huurcontract, een huis wat echt ingericht moest worden, iets wat definitief zou kunnen zijn, na meerdere periodes 'logeren'. Het was verschrikkelijk, hartverscheurend, onbeschrijfelijk lastig om tot zo'n keuze te komen. Ik wilde het Jari niet aandoen, Johan niet, en eigenlijk ook mezelf niet.

Ik weet nog goed dat ik nieuwjaarsdag in Rotterdam, veel te vroeg, wakker 'schrok'... totale paniek!! Vreselijke vertwijfeling, nu het ineens zo echt werd. Wat gaat dit met Jari doen in deze toch al moeilijke gezinssituatie? Waar kies ik eigenlijk voor? Wat voor toekomst ga ik tegemoet? Red ik het wel 'alleen'? Krijg ik geen spijt? Is de liefde dan echt niet sterk genoeg? Moet ik mijn 'rust' niet kunnen vinden in de situatie, zoals deze is? Ben ik alleen maar aan het vluchten?

Er hebben vele overwegingen meegespeeld, de situatie was vreselijk complex, te complex. Ik kon niet meer, ik was op, uitgeput, uitgestreden. Het enige wat ik naar mijn idee nog niet had gedaan, was weggaan. Ik voelde me vreselijk schuldig en opgelucht tegelijk; ik kreeg meer 'ruimte', meer rust. Hopelijk kon ik de situatie uiteindelijk beter gaan overzien.

In het begin modderde ik een beetje aan, zoekende naar de invulling die ik aan mijn nieuwe bestaan wilde geven. Het viel me zwaar, mijn lijf was zwak en kon eigenlijk hele dagen zorg voor Jari niet aan. De zorg voor mijn huis en mezelf niet aan, maar toch vond ik het fijn om alleen te zijn, alleen met mijn ziekteproces.

In maart kwamen er nieuwe klachten, nare klachten bij, die in april steeds erger werden en absurde vormen aan namen. Dan opnieuw een vonnis, niets lijkt nog aan te slaan. Wat ik al dacht te voelen, bleek waar; mijn lichaam was steeds verder aan het verkankeren, nieuwe plekken in mijn lijf werden ingenomen. Ik ging keihard achteruit, alle energie vloeide weg, ik balanceerde een beetje tussen hoop en wanhoop. Het moest niet gekker worden, dat voelde ik wel. Uit mijn nieuwe huisje, uit mijn omgeving, uit mijn 'gezin'. Een paar maanden onder volledige zorg van mijn liefdevolle, sterke, zorgzame paps en 'Stieffie'.

Hoe uitzichtloos de situatie er ook uit kwam te zien, ik hield een steevast gevoel dat er 'iets gewoon niet klopte'. Dit was niet de afspraak, zo zou het niet gaan, niet met mij, en al helemaal niet nu. Dit was niet de bedoeling. En al had ik zelf nog geen idee hoe of waar, ik wist dat er een 'escapeplan' moest zijn. En die was er, godezijdank, het was er!

Het werd een 'dag, witte jassen... hallo vitamines en supplementen'.

In Rotterdam (PMC) eerst nog. Ik voelde me al snel sterker worden, minder wanhopig in ieder geval. Later in Duitsland; in Gronau, Rheine en Frankfurt.

In Gronau (Heilpraktiker Wieger Rekker) voor de vitamine C-, Artimisine-, Gluthationinfuzen, bloedonderzoeken en voor een behandelplan met supplementen en andere slikkerijen, en PapImi (een apparaat met een lus dat 'iets met stroom doet', laat ik het in deze blog even hier op houden).
In Rheine (dr. Bozena Kilarski) voor dezelfde infuzen, ozon en lokale hyperthermie (kunstmatige koortsopwekking, bij mij op het hoofd en mijn lever).
In Frankfurt voor prof. Thomas Vogl met zijn TACE (chemo rechtstreeks in de lever via de liesader, verder zeg ik er nu even niets meer over...).

Ik kwam eind mei naar Duitsland in een rolstoel. Half juni danste ik (weliswaar voor de zekerheid nog achter de rolstoel) over het Indian Summer Festival. Het kan verkeren, zeg maar. Mijn ouderlijk huis werd weer verruild voor mijn knusse poppenhuisje, mijn ouderlijk gezin voor mijn moederrol.

Daarna bleven de mooie berichten op het gebied van mijn gezondheid binnenstromen, maand na maand. Er waren ook veel zorgwekkende situaties, penibel zelfs, veel angst en veel pijn. Begin juli liet ik op ronduit belachelijke wijze zelfs bijna het leven. Gelukkig was er ook heel veel steun, vooral vanuit zeer vertrouwde hoek. Ik was niet alleen, ben het eigenlijk nog helemaal niet geweest. En dat was goed, fijn en nodig.

Ik voelde me gedragen, door vele handen. Ik heb me verwonderd over zoveel moois om mij heen. Het was allemaal even afschuwelijk als prachtig tegelijk, bijna niet uit te leggen.

Tijdens vele mooie dingen, prachtige momenten, onuitwisbare herinneringen, gebeurden er ook hele verdrietige dingen, ongrijpbare dingen, woestmakende dingen... Leerde ik mensen kennen, ging van ze houden, en verloor ook weer mensen. Zo gaat het leven, dat zal het wel zijn. Eigenlijk leek het bijna een heel leven aan ervaringen in één jaar. Pfoeeee, ga er maar aan staan, zie dat maar te verwerken.

Fysiek ervoer ik een duidelijk en zeer krachtig stijgende lijn, maar mentaal is het een groot hobbelpad. Gat in de weg...

Het ene moment voel ik mij on top of the world, het volgende moment of ik op het punt sta om in een gesloten inrichting te gaan belanden. Ja, mentaal gezien loop ik een beetje achter op het fysieke vlak, ik kan het niet bijbenen zeg maar. Met iedere vooruitgang lijkt het alsof er weer deuren open gesmeten worden, waarvan ik dacht dat ze voorgoed gesloten waren. En dat is doodeng kan ik je vertellen. Steeds wanneer ik verwacht dat ik het een beetje 'op orde' zal krijgen, slaat het mij genadeloos hard op de spreekwoordelijke bek. Gat in de weg...

Aangezien ik er voor het gemak even vanuit ga dat ik in 2014 volledig ga herstellen van mijn 'ongeneeslijke' ziekte, wil ik mij dit jaar dan ook voornamelijk op die verrekte diepe, gapende, onheilspellende gaten in de weg richten. Ze dichten, ze niet meer zo groot laten worden, onderhoud plegen aan de weg. Aan de weg timmeren, zeg maar. Of eigenlijk is dat niet eens zo'n goede beeldspraak, die gaten zullen er altijd zijn. Het hoort blijkbaar nu eenmaal bij mijn leven dat ze meestal ook smerig, diep en duister zijn. Wat ik wil bereiken is om te leren om er niet meer zo hard in te donderen, een klein hobbeltje hooguit, licht voelbaar, of er gewoon relatief lichtvoetig overheen te leren stappen. Lichtvoetig...ik vind dit zo'n leuk woord, dat wil ik ja...lichtvoetig door het leven leren stappen! Ik ben al begonnen met de 'cursus in lichtvoetigheid', er ligt een helder plan, eigenlijk niet eens zo moeilijk, maar ja, nu nog DOEN hè!?

Het financiële plaatje (in het kort, ik kom hier nog eens op terug) van 2013:

In totaal zijn er in 2013 aan kosten voor mijn 'alternatieve' behandelingen geweest (voor zover alle rekeningen binnen zijn, en volgens mijn 'boekhouder'): 40662,56 euro.

Het kost wat, maar dan heb je verdomme ook wat!!!

Rest mij nog om jullie allemaal nogmaals onwijs te bedanken voor alle steun, betrokkenheid, liefde, lol en al het andere positieve wat ik van jullie heb mogen ervaren in het afgelopen jaar.

Jullie waren F*CKING AWESOME!!!!!

Iedereen de allerbeste wensen en alle goeds voor 2014, laten we vooral met zijn allen blijven leven (in plaats van overleven), genieten en heel veel blijven lachen!

<3



1 opmerking: