Eergisteren was ik in het ziekenhuis, dat gebouw met die witte jassen en die slappe handjes: Controle en uitslag van de laatste bloedonderzoeken. Daar waar alle orgaanfuncties en het algehele bloedbeeld zich keurig lijken te herstellen (lang leve de vitamines en mineralen!!!), blijkt mijn tumormarker zich te hebben verdrievoudigd. Oeps!
Geen verrassing op zich, makkelijk rekensommetje: mentale breakdown, veel drama, veel angst, veel machteloosheid en wanhoop, weinig slapen, meer pijn en dan die typische 'kankermoeheid'. Ik zal 'm omschrijven (iedere kankergenoot herkent dit vast); je voelt je niet helemaal top, beetje vage klachten, wellicht iets onder de leden (hahaha...eh, ja...naast KANKER dan hè... ook 'wij' hebben soms een verkoudheidje of griepje... ;-)), geen idee, toch maar even boodschappen doen, lopend met kind door de supermarkt...en BAM!!!...: klaar, op, weg energie, paniek, trillen, zweten, hellup ik wil hier ter plekke op de grond gaan liggen, hoe kom ik weer thuis, mèt kind als het even kan?! Of het trillende, bevende, niet lekker voelende gedoe thuis, waarbij alles teveel lijkt, de rommel zich opstapelt, het huis vervuilt, en het lukt gewoon niet, hier pijn, daar pijn, en NUL (of beter: -10) energie... paniek!!! Adem in, adem uit, rustig blijven, lief blijven doen tegen je kleine kereltje, anders wordt het weer zo'n wisselwerking, waarbij we allebei aan het kortste eind zullen trekken...
Overigens ben ik erg overtuigd van een groot mentaal 'aandeel' in het ontstaan (of verslechteren) bij ziektes als kanker. Hierover heb ik al vele interessante gesprekken gevoerd, zoals met verschillende hulpverleners die met 'patiënten' (ik heb een hekel aan dit woord, valt het al op?) hebben gewerkt. Het schijnt dat kanker'patiënten' vaak veel overeenkomsten in karakter vertonen, zoals dat het vaak hele sociale types zijn, die veel voor anderen over hebben. Mensen die zichzelf te vaak wegcijferen, en/of teveel controle willen hebben over alles, te perfectionistisch zijn, de lat te hoog leggen, zichzelf overvragen (weet je nog, Lieve?! *grijns*).
Ik herken daar wel wat van: Ik, de maatschappelijk werkster, die graag wat uitdaging in haar werk zocht: risicojongeren, zwaar verslaafden en psychiatrie, en daarnaast in haar privéleven ook vaak de hulpverleenster uithing; als één van de eerste klaar stond om te helpen waar nodig, waar iedereen mocht komen schuilen, ook als het even niet uitkwam. Daarnaast van jongs af aan een enorme stresskip; druk maken om de meest zinloze dingen, tot in details van details na blijven denken, me nooit goed genoeg en altijd opgejaagd voelend, nooit 'rust' in mijn donder. Tik tik tik... Tel daar wat vastgeroeste, met de tijd ingesleten, negatieve denkpatronen en overtuigingen bij op, en men hebbe een lekkere broedplaats voor 'minder vriendelijke' celletjes.
Een andere reactie die ik vaak hoor is: 'nou, dan zal ik ook wel kanker krijgen, of andere mensen die ik ken, die ook zo vreselijk gestresst zijn of negatieve denkpatronen hebben...' Ehhh...tja...goed zal het niet zijn, maar zover gaat het voor mij niet. Het is in mijn ogen één aandeel in het geheel, er zijn zeker andere aanwijsbare 'broeinesten' in mijn geval. Neem bijvoorbeeld de erfelijke BRCA2-genmutatie, of het westerse eetpatroon, of te weinig beweging, of grote hormonale schommelingen, of whatever it is that wakes the beast...
Maar goed, ruk dus; het mentale deel nog niet vlak getrokken of daar gaan we alweer. Ok, even te makkelijk geweest, dacht dat ik dat monstertje wel de baas bleef zo; pilletje (te weinig) hier en daar, af en toe naar Duitsland. Oftewel: de aandacht even een beetje laten verslappen, en daar zit die gore hufterT natuurlijk net op te wachten.
But heyyyy... I've got some news for you ...SHE'S BACK!! Nieuw plan van aanpak, weer 'streng' op de pilletjes, intensiever schema in duitsland, en met verhoogde doseringen.
Mwoehahahahahaaaa, let's see who smiles at last!!!
Kortom: geen gesip, geen gestress, geen gepieker, en zeker geen paniek... Gewoon weer knallen en een rotschop terug geven!!!
En weet je wat nou zo überübertof, fijn en fantastisch is? Ik ben me er maar al te goed van bewust; dankzij jullie, en dankzij stichting No Guts No Glory (met aan het roer megastijder Ellen Gerritsen) maak ik mij (nog) geen zorgen om de extra kosten die weer zullen komen!
Hoe super is dat, en hoe ontzettend anders bij vele kankergenoten!? Blijf 'ons' steunen, want 'we' (en ik) zijn er nog lang niet. Dat blijkt helaas maar weer.
That's my girl! <3
BeantwoordenVerwijderenMooi verhaal! Ik geloof ook zeker dat een positieve (of negatieve) psychische houding ten opzichte van je ziekte van invloed kan zijn!
BeantwoordenVerwijderenHier zijn ook onderzoeken naar gedaan, kan ze alleen ff niet opsommen voor je.
Groetjes,
Bas
Je doet het prima lieverd. Alles is zoals het is, accepteren is de korste weg, dat wil niet zeggen dat je niets zelf hoeft te doen. Wat die gedachten (negatief) aangaat, ik werk met Byron Katie, The Work, ken je dat? dat kan ook een hulp zijn.
BeantwoordenVerwijderensterkte met dit alles, leef met je mee! En ja............. over grenzen gaan, wie doet dat niet? anderen teveel helpen en jezelf te weinig, wie doet dat niet?? Wees blij met de klokkeluiders in ons lijf, die luiden soms zacht, soms sterker, zodat je ze steeds beter hoort (ik ook natuurlijk) Heb ook mindfullness gedaan, prima training
Ha dapper dinnetje!!! leg die lat niet te hoog, hè? (knipoog)
BeantwoordenVerwijderen