Mijn naam is Corine Barendregt, 35 jaar, moeder van Jari (5 jaar).
Ongevraagd en ongewenst staat al zo’n 24 jaar van mijn leven in het teken van kanker, borstkanker, zo één van het allerlelijkste soort.
Ergens heb ik besloten dit niet lijdzaam (meer) te ondergaan, maar het als een uitdaging te zien, een soort macabere missie. Mijn missie, met maar één doel: VICTORIE!!!


Vandaar mijn blog.
Mijn blog is om mijn lijf geschreven; om mijn lijf de aandacht en steun te geven die het verdient. In alle betekenissen die je hieraan kunt geven.


donderdag 23 januari 2014

Soms zit het mee, en soms moet je schoppen!

Even wat minder goed nieuws, ja dat kan... dat heb je soms met kanker. Niet teveel van aantrekken, ik zeg het alvast, dat probeer ik ook niet te doen.

Eergisteren was ik in het ziekenhuis, dat gebouw met die witte jassen en die slappe handjes: Controle en uitslag van de laatste bloedonderzoeken. Daar waar alle orgaanfuncties en het algehele bloedbeeld zich keurig lijken te herstellen (lang leve de vitamines en mineralen!!!), blijkt mijn tumormarker zich te hebben verdrievoudigd. Oeps!

Geen verrassing op zich, makkelijk rekensommetje: mentale breakdown, veel drama, veel angst, veel machteloosheid en wanhoop, weinig slapen, meer pijn en dan die typische 'kankermoeheid'. Ik zal 'm omschrijven (iedere kankergenoot herkent dit vast); je voelt je niet helemaal top, beetje vage klachten, wellicht iets onder de leden (hahaha...eh, ja...naast KANKER dan hè... ook 'wij' hebben soms een verkoudheidje of griepje... ;-)), geen idee, toch maar even boodschappen doen, lopend met kind door de supermarkt...en BAM!!!...: klaar, op, weg energie, paniek, trillen, zweten, hellup ik wil hier ter plekke op de grond gaan liggen, hoe kom ik weer thuis, mèt kind als het even kan?! Of het trillende, bevende, niet lekker voelende gedoe thuis, waarbij alles teveel lijkt, de rommel zich opstapelt, het huis vervuilt, en het lukt gewoon niet, hier pijn, daar pijn, en NUL (of beter: -10) energie... paniek!!! Adem in, adem uit, rustig blijven, lief blijven doen tegen je kleine kereltje, anders wordt het weer zo'n wisselwerking, waarbij we allebei aan het kortste eind zullen trekken...
Het schijnt een typische moeheid te zijn, die 'kankermoeheid', er zijn hele boeken over geschreven, jawel... maar ìk hou het bij een blogje, vind ik genoeg, en anders zo zonde van mijn energie!

Overigens ben ik erg overtuigd van een groot mentaal 'aandeel' in het ontstaan (of verslechteren) bij ziektes als kanker. Hierover heb ik al vele interessante gesprekken gevoerd, zoals met verschillende hulpverleners die met 'patiënten' (ik heb een hekel aan dit woord, valt het al op?) hebben gewerkt. Het schijnt dat kanker'patiënten' vaak veel overeenkomsten in karakter vertonen, zoals dat het vaak hele sociale types zijn, die veel voor anderen over hebben. Mensen die zichzelf te vaak wegcijferen, en/of teveel controle willen hebben over alles, te perfectionistisch zijn, de lat te hoog leggen, zichzelf overvragen (weet je nog, Lieve?! *grijns*).

Ik herken daar wel wat van: Ik, de maatschappelijk werkster, die graag wat uitdaging in haar werk zocht: risicojongeren, zwaar verslaafden en psychiatrie, en daarnaast in haar privéleven ook vaak de hulpverleenster uithing; als één van de eerste klaar stond om te helpen waar nodig, waar iedereen mocht komen schuilen, ook als het even niet uitkwam. Daarnaast van jongs af aan een enorme stresskip; druk maken om de meest zinloze dingen, tot in details van details na blijven denken, me nooit goed genoeg en altijd opgejaagd voelend, nooit 'rust' in mijn donder. Tik tik tik... Tel daar wat vastgeroeste, met de tijd ingesleten, negatieve denkpatronen en overtuigingen bij op, en men hebbe een lekkere broedplaats voor 'minder vriendelijke' celletjes.

Dat is mijn mening, het roept vaak veel reacties op, ik weet het. Zo kreeg ik eens de vraag of deze visie niet de schuld bij mij zelf legt voor het ziek-zijn. Nee, zo zie ik dat niet, dat zou een negatieve interpretatie ervan zijn. Het is ook niet bepaald een proces wat je zelf in de hand hebt namelijk, of waar je je van bewust bent. Het sluipt erin, je weet niet beter...totdat je bruut wordt wakker geschud. Ik zie het zelf echter als iets positiefs: ik kan er dus invloed op uitoefenenen. Ik ben ervan overtuigd dat er veel winst valt te behalen op fysiek gebied, wanneer het mij lukt om bepaalde denkpatronen en overtuigingen los te kunnen laten, of wellicht enkel al door ze te 'herkennen'. Mij hierop richten, vormt een zeer belangrijk onderdeel van mijn hersteltraject. Op dit moment ben ik bijvoorbeeld gestart met een training Mindfullness; zorgzame en milde aandacht voor mijn lichaam, mezelf.

Een andere reactie die ik vaak hoor is: 'nou, dan zal ik ook wel kanker krijgen, of andere mensen die ik ken, die ook zo vreselijk gestresst zijn of negatieve denkpatronen hebben...' Ehhh...tja...goed zal het niet zijn, maar zover gaat het voor mij niet. Het is in mijn ogen één aandeel in het geheel, er zijn zeker andere aanwijsbare 'broeinesten' in mijn geval. Neem bijvoorbeeld de erfelijke BRCA2-genmutatie, of het westerse eetpatroon, of te weinig beweging, of grote hormonale schommelingen, of whatever it is that wakes the beast...

Maar goed, ruk dus; het mentale deel nog niet vlak getrokken of daar gaan we alweer. Ok, even te makkelijk geweest, dacht dat ik dat monstertje wel de baas bleef zo; pilletje (te weinig) hier en daar, af en toe naar Duitsland. Oftewel: de aandacht even een beetje laten verslappen, en daar zit die gore hufterT natuurlijk net op te wachten.

But heyyyy... I've got some news for you ...SHE'S BACK!! Nieuw plan van aanpak, weer 'streng' op de pilletjes, intensiever schema in duitsland, en met verhoogde doseringen.











Mwoehahahahahaaaa, let's see who smiles at last!!!

Kortom: geen gesip, geen gestress, geen gepieker, en zeker geen paniek... Gewoon weer knallen en een rotschop terug geven!!!

En weet je wat nou zo überübertof, fijn en fantastisch is? Ik ben me er maar al te goed van bewust; dankzij jullie, en dankzij stichting No Guts No Glory (met aan het roer megastijder Ellen Gerritsen) maak ik mij (nog) geen zorgen om de extra kosten die weer zullen komen!

Hoe super is dat, en hoe ontzettend anders bij vele kankergenoten!? Blijf 'ons' steunen, want 'we' (en ik) zijn er nog lang niet. Dat blijkt helaas maar weer.




4 opmerkingen:

  1. Mooi verhaal! Ik geloof ook zeker dat een positieve (of negatieve) psychische houding ten opzichte van je ziekte van invloed kan zijn!
    Hier zijn ook onderzoeken naar gedaan, kan ze alleen ff niet opsommen voor je.
    Groetjes,
    Bas

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Je doet het prima lieverd. Alles is zoals het is, accepteren is de korste weg, dat wil niet zeggen dat je niets zelf hoeft te doen. Wat die gedachten (negatief) aangaat, ik werk met Byron Katie, The Work, ken je dat? dat kan ook een hulp zijn.
    sterkte met dit alles, leef met je mee! En ja............. over grenzen gaan, wie doet dat niet? anderen teveel helpen en jezelf te weinig, wie doet dat niet?? Wees blij met de klokkeluiders in ons lijf, die luiden soms zacht, soms sterker, zodat je ze steeds beter hoort (ik ook natuurlijk) Heb ook mindfullness gedaan, prima training

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ha dapper dinnetje!!! leg die lat niet te hoog, hè? (knipoog)

    BeantwoordenVerwijderen